Όλα τα σημεία σου είναι έγκυρα σε αφηρημένο πλατωνικό επίπεδο. Μου αρέσουν.

Ωστόσο, ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι η παρούσα κοινωνικοοικονομική δομή κατέχει τα εξής χαρακτηριστικά:

1. Υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο αντίτιμο της εργασίας και στα κέρδη που προκύπτουν από την προστιθέμενη αξία, την οποία παράγει η εργασία (και μόνο αυτή). Η διαφορά αυτή αίρεται μόνο στην περίπτωση όπου το κέρδος δημιουργείται αποκλειστικά με προσωπική εργασία (ελεύθερο επάγγελμα, μικρό εμπόριο) ή μοιράζεται σε όλους τους εργαζομένους με κάποιον συντελεστή, οπότε δεν είναι στην πραγματικότητα “κέρδος”. Επίσης μπορείς να εντάξεις στην “εργασία” και την διοίκηση που διενεργεί ο επιχειρηματίας που απασχολεί εργαζόμενους, διαχωρίζοντάς την λογιστικά από τα κέρδη της επιχείρησης.

2. Η παραπάνω ποιοτική διαφορά γίνεται ποσοτική και συσσωρεύεται σαν χιονόμπαλα, τόσο λόγω συγκέντρωσης της παραγωγής όσο και λόγω σωρευτικού αποτελέσματος σε διαφορετικά στάδια της παραγωγής μέχρι την πρωτογενή.

3. Τις παραπάνω διαφορές (ποιοτική και ποσοτική) πρέπει να τις συνυπολογίζεις όταν μιλάς για οποιαδήποτε σταθερή ποσοστιαία φορολογία (άμεση ή έμμεση). Βλέπεις, ένας εργαζόμενος όταν λαμβάνει τον μισθό του, έχει ήδη “φορολογηθεί” από τον εργοδότη του, αλλιώς δεν θα υπήρχε κέρδος για την επιχείρηση. Αυτό είναι και το σκεπτικό πίσω από την διαφοροποίηση της φορολογίας για επιχειρήσεις και μισθωτούς, καθώς και πίσω από το αφορολόγητο που υπάρχει μόνο για τους τελευταίους.

4. Ύστερα αυτός ο εργαζόμενος από το ήδη περικομμένο αντίτιμο εργασίας που έλαβε, καλείται να πληρώσει και φόρους που θα τροφοδοτήσουν νέα κέρδη (και όχι μόνο το κόστος εργασίας) των κατασκευαστών δημοσίων έργων και των προμηθευτών του δημοσίου, πάλι σωρευτικά μέχρι την πρωτογενή παραγωγή.

5. Επίσης πρέπει να συνυπολογίζεις ότι η συσσώρευση των κερδών γεννά μεγάλο κεφάλαιο και μονοπώλια, και το συσσωρευμένο κέρδος αποκτά χαρακτηριστικά ξεχωριστής οντότητας με το δικό της “ένστικτο αυτοσυντήρησης”. Αυτό το “ένστικτο” παράγει στην οικονομική αγορά διαδικασίες οι οποίες εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα αυτής της οντότητας και όχι τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου. Το σύνολο όμως καλείται να πληρώσει αυτές τις διαδικασίες μέσω (επίπεδων, όπως προτείνεις) φόρων.

6. Περαιτέρω, οι παραπάνω διαδικασίες (που εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες της ξεχωριστής αυτής οντότητας, και όχι του συνόλου) δεν περιορίζονται στον τομέα της κατανάλωσης, αλλά περιλαμβάνουν και τις διαδικασίες διαφύλαξης των συγκεκριμένων συμφερόντων, καθώς και την αντιμετώπιση των φαινομένων που αυτά δημιουργούν.

7. Όταν οι φόροι δεν αρκούν για να τροφοδοτήσουν όλα τα κέρδη σε όλα τα στάδια της παραγωγής, το “σοβαρό και υπεύθυνο κράτος” δανείζεται. Αν το συνολικό κόστος για το κράτος αποτελούντο μόνο από το κόστος εργασίας, θα ήταν τάξεις μεγέθους μικρότερο και ο δανεισμός δεν θα ήταν αναγκαίος. Τα δάνεια όμως αυτά, ως γνωστόν, φορτώνονται στο σύνολο του πληθυσμού. Εσύ προτείνεις να πληρώσουν όλοι το ίδιο ποσοστό, ανεξάρτητα από το αν συμμετέχουν στα κέρδη ή όχι.

Τέλος, όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά της κοινωνικοοικονομικής δομής που απολαμβάνουμε είναι ανεξάρτητα από το μέσο που χρησιμοποιείται για τις συναλλαγές. Και οι τράπεζες στις οποίες αναφέρεται ο @Nonos δεν είναι παρά ένα εργαλείο που εξυπηρετεί τον συνολικό εκμεταλλευτικό μηχανισμό και τον συντηρεί σε λειτουργία. Δηλαδή χύνουν αίμα στην οικονομία, δημιουργώντας (φανταστικό) χρέος ως απαίτηση (πραγματικής) μελλοντικής εργασίας που θα το αποπληρώσει ... με έναν ή με άλλον τρόπο.

Συμφωνώ απόλυτα ότι, όποια κι' αν είναι η δομή της κοινωνίας, η προσωπική περιουσία (κινητή και ακίνητη) δεν θα πρέπει να αφορά το κράτος καθόλου. Η φορολογική υποχρέωση πρέπει να εξαντλείται σε ένα επίπεδο. Το επίπεδο αυτό και ο μηχανισμός της φορολόγησης όμως, εξαρτάται από την φύση αυτής της κοινωνικής δομής.