Umpisa pa lang naman ay aware na tayo sa bagay na ito. Hindi pa kaya ng Pilipinas ang ganyang innovation. Third world country ang Pilipinas at alam nating marami ang naghihirap, ni pambili nga ng gadgets ay hindi na kaya ng iba, paano pa kaya ang pag adapt sa cashless society? Marami pang kakulangan ang bansa natin, ni internet connection nga ay hindi kayang ayusin. Ang mga nasa rural places, ang iba ay walang electricity, hindi sila makakaadapt sa ganito kung halos lahat ng resources ay wala sila. Sa totoo lang talaga ay malabong mangyari ito, ang ibang mayaman na bansa, ang iba ay umaasa parin sa paper money para sa kanilang everyday transaction. Kung tutuusin madalas tayong huli sa mga innovation at development dahil matagal bago makaadapt ang mga Pilipino dahil na din sa kakulangan.
Much better if you can provide stats and not just plain statements.
2018 data for smartphone penetration - Philippines ranks 25
th out of the 50 countries on the list with 44.9% penetration.
Sa ngayon, ang mga mayayaman at may kaya lamang ang may privilege para mag adapt at matuto ng mga electronic transactions. Kahit gustuhin natin na matutunan at maging advance ang ating bansa, sadyang hindi lang talaga kaya.
Even middle class can easily do electronic transactions. Mas mabilis na gumalaw ang mundo ng teknolohiya ngayon. Simula nung lumabas yung survey na ibinahagi sa OP, marami ng pagbabago mula noon. Just imagine na din kung ilan na ang nadagdag sa bilang ng mga may hawak na smartphone mula nung 2018.
Idagdag pa ang maraming issue na kinakaharap ng bansa. Ngayon pa lang ay mas lalong lumalaki ang ating utang, mas lalo pa tayong maghihirap at ang future generations ang magbabayad nito.
Malalim na bagay ang paksang ito. Kung gusto mo talakayin ng malaliman, siguro maganda kung dagdagan mo pa pagbabasa sa economics. Surface level o common perception sa utang ay negative pero if you ask people na magaling mag-manage, malamang iba ang kanyang sagot.