Vatan, doğduğunuz toprak parçası değil, değer gördüğünüz, ait olduğunuzu hissettiğiniz, seçtiğiniz yerdir bana göre.
Sorun şu ki; ne onla oluyor, ne onsuz. Ana dilinde konuşmak başka bir olay. Bir de alışmışsın kendi ülkene, kendimi buraya ait hissediyorum her ne kadar durumlar kötüleşiyor olsa da..
Kültür Şoku kavramı bu durumu ifade ediyor. Uzun yıllar yaşayıp adapte ve asimile olduktan sonra, arada gelen nostaljik hisler dışında çoğu insan geldiği ülkeyi (Türkiye'yi) aramıyor bile, hatta uzun bir aradan sonra Türkiye'ye gelenler, Türkiye'yi kendine yabancı görmeye başlıyor, kültürünü garipsiyor. Mere exposure effect, yani maruz kalma etkisi sayesinde uzun vadede her şey kendiliğinden rayına giriyor zaten. Genelde yurt dışında yapamayıp dönenler duygusal sebeplerden dönüyor. Aile, arkadaşlar, milliyetçilik vs. Ama duygusal değil rasyonel düşünen, evrensel olduğunu hisseden, kendini dünya vatandaşı olarak gören insanlar bir şekilde yeni hayatlarında yaşayıp gidiyorlar. Olay tamamen insanların mantalitesinde, kişiliklerinde ve beklentilerinde. Benim tanıdığım en entelektüel, en vizyoner ve en evrensel insanların HEPSİ yurt dışında ve mutlu mesut yaşayıp gidiyorlar. Küresellik ve internet çağında artık insanların kendilerini doğdukları toprak/kültür üzerinden tanımlayıp, ona bağımlı bir şekilde yaşaması bana mantıklı gelmiyor.
Bu küreselleşme olayı sadece birkaç milyon insan göçü için geçerli. Ulkeler kalifiye olmani istiyor ki zaten kalifiye olduğunda Türkiye’de de ‘
’ durumda iyi şartlarda yaşayabiliyorsun. İstanbul’un bazi kesimleri, Ege, Akdeniz, bazı karadeniz şehirleri hala fena değil. Gelecekte bugünleri de ararsak gideceğim yer maksimum Doğu Avrupa olur. Kendimi ‘Balkanlara’ ait hissediyorum desem daha doğru olur. Ben şahsen her ülkenin kültürüne adapte olamam, olmak da istemem zaten. Kendi kültürümden memnunum, sadece yozlaşmasından rahatsizim.