Gelin size bu göçmen sorunun mikro düzeyde anlatayım: Bir baba kendi evine çocuklarının yanına komşusunun sürekli dayak attığı ve o dayaktan kaçan genci alıyor. Bu genci evine alırken de evin hanımına ve kendi çocuklarına danışmıyor. Daha sonra da yine komşunun evinden dayak yediği için kaçan başka bir çocuk ise kimseye danışmadan o eve çörekleniyor. Baba bu iki çocuğa kendi evlatları gibi bakıyor, harçlık veriyor, iş buluyor, hatta nüfusuna alıyor. Namahrem ortamına iki genci de dahil ediyor. Huylarını bilmediği bu çocuklardan birisi gün geliyor evde televizyon izlerken bir koltuğa oturup bura benim koltuğum buradan beni kimse indiremez diyor. Bu ev benim gitmem, nasıl olsa ben de artık bu babanın evladıyım diyor. Mirasa ortak oluyor. Hatta bir de arada kendi evine gidip bayramlarda annesinin elini öpüp geri dönüyor.

Bu durumda evin öz çocuğu ve evin hanımı hangi psikoloji içinde olur?

İşte ülke olarak bunu hissediyoruz.

Diyorlar ki bu ülkede zaten Türkü, Kürdü, Lazı, Zazası vardı. Bir de Arabı, Pakistanlısı, Afganı olsa ne olur? İyi de biz Türkü, Kürdü, Lazı, Çerkeziyle aynı evde bebeklikten büyüdük. Biz gözümüzü açtığımızda bu evde beraber doğduk. Yıllarca bu evin geçimi için beraber mücadele ettik. Neden bu kadar zorluk çekelim de evimizin düzenini bozalım. Tamam bir iki günlüğüne misafir ederiz ancak nüfusumuza neden alıyoruz?

Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.