Την εποχή που έδινα Πανελλήνιες (όντας λίγο "αρχαίος") δεν υπήρχε multiple choise σύστημα και είχαμε δέσμες. Ισχύει πως εκ του αποτελέσματος ήταν καλύτερα που δεν εισήχθει σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Θα μπορούσα να κρατήσω τα μαθήματα που είχα γράψει καλά και να δώσω μόνο ενα αλλά δεν ήταν επιλογή για μένα κάτι τέτοιο. Δεν θεωρούσα πως αξίζει να χάσω 1 χρόνο για ένα μάθημα. Έδωσα, δεν τα κατάφερα, move on. 
Ναι, δε πρόλαβα το παλιό σύστημα των δέσμων, εμένα η διαφορά ήταν στην πόλη, οπότε δε μπήκα στον κόπο. Τότε επίσης σε ψηνομουν γενικά για τις πανελλήνιες, διάβασα πολύ λίγες ημέρες και καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα ξαναδώσει, τι διαφορετικό αποτέλεσμα θα έφερνε σε το γνωρίζω (εννοώ στη προκειμένη περίπτωση, τι θα άλλαζε σήμερα).Πραγματικά, αυτή η αδυσώπητη μανία υποστήριξης ανθρώπων που καταρράκωσαν τη χώρα, και συνεχίζουν με αμείωτους ρυθμούς, είναι τεράστια απορία. Δηλαδή, τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουν; Να πεθάνει το δικό τους παιδί ή πιστεύουν πως αν συνέβαινε σε αυτούς κάτι τέτοιο θα το ανέστηναν με τη δύναμη του ρουσφετιού? Ακόμα και που το συζητάμε, με πιάνει ναυτία.
Μόνο τότε, όταν τη πατήσει η πάρτυ τους, και κάποιοι ακόμα και τότε συνεχίζουν τα δικά τους. Συγγενικό πρόσωπο έλεγε πέρυσι στη μητέρα μου κατά των πυρκαγιών που κόντεψαν πέρυσι να φτάσουν μέχρι την Γλυφάδα ότι ένα συγκεκριμένο σπίτι που καιγόταν "δε μπορούσε να σωθεί" με μια απάθεια, γνωστή οπαδός ΝΔ μια ζωή, για καλή τους τύχη η φωτιά ήταν στην αντίθετη μεριά από εκείνη που έμεναν οπότε όλα καλά.