Konusu açılmışken bir diğer tip de (özellikle askeriyede ve özel sektörde çok var bunlardan) iş hayatının ona verdiği statünün bağımlısı olanlar. Mesela mesleğine göre şef oluyor veya yönetici müdür oluyor. İş hayatında herkes ona müdürüm, şefim, x Bey diyerek saygı göstermek zorunda kalıyor.  Ama bu tamamen işteki yetkisinden veya organizasyon şemasından kaynaklı bir şey. Yani saygı kesinlikle kişisel değil, göreve bağlı bir saygı.

Sosyal hayata geldiğinde ise o iş hayatındaki ünvanların neredeyse hiç bir önemi kalmıyor. Orada insanlar (eğer samimiyse) sizin işyerindeki statünüzü değil samimiyetinizi, iletişim tarzınıızı önemsiyor. Orada sizi değerli kılan şey sosyal ortamdaki insanların sizinle vakit geçirmekten keyif alması, size güvenmesi.

İşte işyerindeki statüye alışıp da sosyal hayatta beklediği ilgiyi göremeyen insanlar önce arkadaş çevresine işteki otortesini taşımaya çalışıyor . Bu da hep ters tepiyor. Böyle olunca sosyal hayatı sorunlu olan kişi iş hayatına daha fazla yoğunlaşıyor ve hayatı tamamen iş olmaya başlıyor.

Bir insan işteki pozisyonunu kaybettiğinde elinde ne kalıyor sorusu, aslında onun gerçek sosyal sermayesini de ortaya çıkarıyor. Çünkü iş hayatındaki saygı pozisyona dayalı ve yapayken, sosyal hayattaki saygı, samimiyete dayalı ve gerçek oluyor genellikle.